الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین.
در صحبت های قبلی که با هم داشتیم ، به این نتیجه رسیدیم که اشک از درجات مختلفی برخوردار است و بالاترین آن ، اشک از روی معرفت برای محبوب خویش است . البته باید توجه داشت که ممکن است انسان به پدر و مادرش یا همسرش از روی محبت عشق بورزد و این منافاتی با عشق ورزیدن به اهل بیت ندارد ، چرا که همه اینها در یک مسیر است و عشق ورزیدن به اهل بیت در مرتبه نهایی قرار دارد. برای همین است که در زیارات حضرات معصومین (علیهم السلام) می خوانیم بابی انت و امی.(پدر و مادر م به فدای شما).(بیشتر تامل کنید.)
و اما چرا عشق و محبت ما نسبت به ائمه (علیهم السلام) باید باشد ؟
اولاً :به این نکته باید توجه نمایید که خوب بودن ، درستکار بودن ، با مردم خوش برخورد بودن ، احسان و اهل بخشش بودن و.... به مرور زمان و گذشت ایام ، قدیمی نمی شود و این صفات پسندیده در هر زمانی که بوده باشد ، در نزد دیگران قابل احترام است به عنوان مثال حاتم طایی که فردی بخشنده بوده ، در هیچ عصری قدیمی نمی شود .
دوماً : مطلب دیگر اینکه در نزد انسانها آنچه مهم است روح و جان انسان است نه ظاهر و لباس و شهرت و مقام . لذا شاعر زیبا گفته:
تن آدمی شریف است به جان آدمیت نه همین لباس زیباست ، نشان آدمیت
لذا می بینیم در طول تاریخ نام کسانی به عنوان مظهر زیبایی و خوبی بر این گیتی پهناور نقش بسته ، که اعمال و رفتار آنها منشا و گرفته شده از انسانیت و الوهیت بوده است و می توانند به راحتی و بدون هیچ منتی به کمک افراد آیند و نیازهای روحی و مادی افراد را با سعه صدری که کسب نموده اند ، برطرف نمایند و کسی می تواند در زندگی خویش این گونه رفتار نماید که خود چندین منزل از لحاظ روحی و معنوی بالاتر از دیگران باشد.
حال اگر این گونه افراد در جامعه ای باشند که مورد ناسپاسی و ظلم قرار گیرند ، انسان در هر قرنی که زندگی کند ، در رابطه با جهالت و تنگ نظری افراد آن جامعه به تنگ می آید و ناخوداگاه به خاطر معرفتی که نسبت به عظمت روحی و معنوی آن مورد ظلم قرار گرفته ، دارد ، اشکش جاری می گردد......
ادامه دارد